چو روشن گشت شه را چشم امید

ز پستا زی خراسان برد خورشید

به راه اندر همی شد خرم و شاد

جفاهای جهانش رفته از یاد

صز روی ویس بت پیکر عماری

به راه اندر چو پر گوهر سماریص

چو بادی بر عماری بر گذشتی

جهان از بوی او خوش بوی گشتی

تو گفتی آن عماری گنبدی بود

ز موی ویس یکسر عنبر آلود

نگاریده بدو در آفتابی

فرو هشته برو زرین نقابی

گهی تابنده از وی زهره و ماه

گهی بارنده مشک سوده بر راه

گهی کرده درو خوبی گل افشان

زنخدان گوی کرده زلف چوگان

عماری بود چون فردوس یزدان

عماری دار او فرخنده رصوان

چو تنگ آمد قصای آسمانی

که بر رامین سر آید شادمانی

ز عشق اندر دلش آتش فروزد

بر آتش عقل و صبرش را بسوزد

بر آمد تند باد نوبهاری

یکایک پرده بربود از عماری

تو گفتی کز نیام آهخته شد تیغ

و یا خورشید بیرون آمد از میغ

رخ ویسه پدید آمد ز پرده

دل رامین شد از دیدنش برده

تو گفتی جادوی چهره ننودش

به یک دیدر جان از تن ربودش

اگر پیکان زهر آلود بودی

نه زخم بدین سان زود بودی

کجا چون دید رامین روی آن ماه

تو گفتی خورد بر دل تیر ناگاه

ز پشت اسپ که پیکر بیفتاد

چو برگی کز درختش بفگند باد

گرفته زاتش دل مغز سرجوش

هم از تن دل رمین هم ز سر هوش

ز راه دیده شد عشقش فرو دل

ازان بسته به یک دیدار ازو دل

درخت عاشقی رست از روانش

ولیکن کشت روشن دیدگانش

مگر زان کشت او را دید در جان

که او را زود آرد بار مرجان

زمانی همچنان بود اوفتاده

چو مست مست بی حد خورده باده

رخ گلگونش گشته ز عفران گون

لب میگونش گشته آسمان گون

ز رویش رفته رنگ زندگانی

برو پیدا نشان مهربانی

دلیران هم سوار و هم پیاده

ز لشکر گرد رامین ایستاده

به دردش کرده خون آلود دیده

امید از جان شیرینش بریده

ندانست ایچ کس کاورا چه بودست

چه بدیدست و چه رنج آست

به دردش هر کسی خسته جگر بود

به زاری هر که دیدش زو بتر بود

زبان بسته رگ از دیده گشاده

نهیب عاشقی در دل فتاده

چو لختی هوش باز آمد به جانش

ز گوهر چون صدف شد دیدگانش

دو دست خویش بر دیده بمالید

ز شرم مردمان دیگر ننالید

چنان آمد گمان هر خردمند

که او را باد صرع از پای افگند

چو بر باره نشست آزاده رامین

ز بس غم تلخ بودش جان شیرین

به راه اندر همی شد همچو گمراه

چو دیوانه ز حال خود نه آگاه

دل اندر پنجهء ابلیس مانده

دو چشمش سوی مهد ویس مانده

چو آن دزدی که دارد چشم یکسر

بدان جایی که باشد درج گوهر

همی گفتی چه بودی گر دگر راه

ننودی بشت نیکم روی آن ماه

چه بودی گر دگر ره باد بودی

ز روی ویس پرده در ربودی

چه بودی گر یکی آهم شنیدی

نهان از پرده رویم را بدیدی

شدی رحمش به دل از روی زردم

ببخضودی برین تیمار و دردم

چه بودی گر به راه اندر ازین پس

عماری دار او من بودمی بس

صچه بودی گر کسی دستم گرفتی

یکایک حال من با او بگفتیص

چه بودی گر کسی مردی بکردی

درود من بدان بت روی بردی

چه بودی گر مرا در خواب دیدی

دو چشم من پر از خوناب دیدی

دل سنگینش لختی نرم گشتی

به تاب مهربانی گرم گشتی

چه بودی گر شدی او نیز چون من

ز مهر دوستان به کام دشمن

مگر چون حسرت عشق آی

چنین جبار و گردنکش نبودی

گهی رامین چنین اندیشه کردی

گهی با دل صبوری پیشه کردی

گهی در چاه و سواس او فتادی

گهی دل را به دانش پند دادی

الا ای دل چه بودت چند گویی

وزین اندیشهء باطل چه جویی

تو پیچان گشته ای در عشق آن ماه

خود او را نیست از حال تو آگاه

چرا داری به وصل ویس امید

که هر گز کس نیابد وصل خورشید

چرا چون ابلهان امید داری

بدان کت نیست زو امیدواری

تو همچون تشنگان جویای آبی

ولیکن در بیابان با سرابی

ببخشاید بر تو کردگارت

که بس دشوار و آشفته ست کارت

چو رامین شد به بند مهر بسته

امید اندر دل خسته شکسته

نه کام خویش جستن می توانست

نه جز صبر ایچ راه چاره دانست

به راه اندر همی شد با دلارام

به همراهیش دل بنهاده ناکام

ز همراهی جزین سودی ندیدی

که بودی آن سمن عارض شنیدی

چو جانش روز و شب دربند بودی

به بودی مهد او خرسند بودی

ز عاشق زارتر زاری نباشد

ز کار او بتر کاری نباشد

کسی را کش تبی باشد بپرسند

وزآن مایه تبش بر وی بترسند

دل عاشق در آتش سال تا سال

نپرسد ایچ کس وی را ازان حال

خردمندا ستم باشد ازین بیش

که عشق را همی عشق آورد پیش

سزد گر دل بر آن مردم بسوزد

که عشق اندر دلش آتش فروزد

بس است این درد عاشق را که هنوار

بود با درد عشق و حسرت یار

همی بایدش درد دل نهفتن

نیارد راز خود با کس بگفتن

چنان چون بود مهر افزای رامین

چو کبگ خسته دل درچنگ شاهین

نه مرده بود یکباره نه زنده

میان این و آن شخصی رونده

ز سیمین کوه او مانده نشانی

ز سروین قد او مانده کمانی

بدین زاری که گفتم راه بگذاشت

سراسر راه خود را چاه پنداشت